AKADEMIA KOMPETENCJI HR -Kompetencje Infobrokerskie
Dlaczego taka nazwa?
W moim przekonaniu są przynajmniej dwa powody:
- merytoryczny – gdyż problematyka studiów podyplomowych koncentruje się na obszarze kultury organizacji, a to jedna z dziedzin HR /kulturę organizacji kształtują procesy obecne w zasobach intelektualnych i społecznych/;
- formalny -gdyż kompetencje infobrokerskie nie są zazwyczaj rozpoznawane w realnej praktyce HR, nie tylko jako odrębny, ale i ważki obszar kompetencji, stąd zamysł konstrukcji nazwy studiów akcentującej wspomnianą lukę i zarazem ja wypełniającej
Kompetencje infobrokerskie są na tyle rozległe, że w obszarze tej specjalizacji znajdzie miejsce dla siebie każdy, kto umie i lubi czytać ze zrozumieniem, szukać informacji na określone tematy, dzielić się wiedzą z innymi. Dysponowanie kompetencjami infobrokerskimi otwiera nowe perspektywy zatrudnienia i wzmacnia argumenty kompetencyjne pracownika każdej branży. Z drugiej strony – poziom kompetencji inforbrokerskich /infobrokerstwa systemowego/ w firmie, urzędzie, organizacji – wyznacza poziom merytoryczności /mądrości/ decyzji biznesowych, administracyjnych, politycznych oraz sprawiedliwości społecznej /zgodności decyzji z deklarowanymi systemami wartości/. Bez względu na to jak stwierdzenia powyższe brzmią – w uszach osób, które z infobrokerstwem się nie zetknęły – ich prawdziwość potwierdzają diagnozy, raporty i prognozy najbardziej renomowanych instytucji europejskich i światowych. Przyszłość nowoczesnych organizacji wiążą z takimi kompetencjami.
Sprawiamy wrażenie coraz bardziej wściekłych na rożne decyzje. My – ich adresaci. Natomiast autorzy decyzji – politycy, szefowie, tzw. władza – sprawia wrażenie coraz bardziej zdziwionych reakcją ludzi. Ludzie protestują, autorzy wycofują się z decyzji, ale każdy pozostaje przy swojej opinii na jej temat: autorzy, że była słuszna, a my – że była niesłuszna. Autorzy decyzji mówią o ludziach, ze do ich decyzji jeszcze nie dojrzeli, a ludzie o władzy, że jeszcze do władzy nie dojrzała. 
Jeden z najpoważniejszych dotyczy pracy. Polega na tym, że z jednej strony jej etos określają wartości, o których przypominał JP II kiedy mówił o sensie pracy i utwierdzał Polaków w przekonaniu o słuszności postrzegania w niej źródła satysfakcji. Aa z drugiej jej codzienność kreuje model pracy, wpisany w konwencję wyścigu szczurów. Mowa tutaj o modelach organizacji, a w konsekwencji o tym, że co innego się deklaruje, a co innego robi. Deklaruje, że wszystko jest dla ludzi, a robi się wszystko dla kapitału. Deklaruje, że najważniejszy jest człowiek, a w praktyce pilnuje tylko zysku, kosztem człowieka. Natomiast o konkretnych ludziach powiedzieć można, że życie w takiej realności wydaje się niemożliwe, gdyż zbyt wiele w niej napięć, niekonsekwencji, schizofrenii… I ten dysonans – obecny w środowisku pracy – dramatycznie się u nas pogłębia.
„Partnerstwo” dobrze brzmi.
